yer gök Monet.

 

Water Lilies

 

The Butterfly Painting

 

Alphonse Monet reading in the garden

 

Jardin du Monet

 

Monet in Giverny

 

Japanese Bridge

edebiyatlı sanatlı

Monet'nin çiçekleri:
ve en beğendiğim iki tanesi The Path under the Rose Arches ve Water Lilies.

 

 

 

The Hours , Virginia Woolf'un Mrs. Dalloway'i yazarken -bir yandan da delirirken- geçirdiği duygusal yazın sürecini anlatan çok etkileyici bir film.3 farklı kadının Mrs. Dalloway odağında kesişen hayatları anlatılıyor aslında. Başrollerde Meryl Streep,Julianne Moore ve Nicole Kidman oynuyor. Filmden bir quote : You can't find peace,by avoiding life.

Bir de izlerseniz filmde ara ara hep adı geçen ''the hours'' a dikkat. O saatler beni ağlattı o saatler :)

 

Geçen hafta da The Long Ranger'ı izledim sinemada ama yine Johnny Depp yine hayal kırıklığı demekten kendimi alamıyorum maalesef.

Bi de sonunda Girl,Interrupted'ı izledim.

Winona Ryder ve Angelina Jolie'nin zirve yılları.

Deliler hastanesindeki birkaç kadının sıradışı arkadaşlığı .

'Recovered Borderline Disease' teşhisi ile taburcu olduktan sonra dahi gerçek delilik(insanity) ile aklıbaşındalığın farkını tam olarak çizmekte zorlanan Susanna,aslında filmin ana fikrini ortaya koyuyor filmin sonunda. Kesinlikle izlenmeli.Ve en başında aklınıza One Flew over Cuckoo's Nest'in gelmesini engelleyemeyeceksiniz :)

 

Bu arada Camus'nün Yabancı'sını aldım demiştim.Başladım ve bir solukta okudum.Zaten 100 küsür sayfaydı.Ağır anlatımına rağmen elinizden bırakamıyorsunuz.En azından ben bırakamadım.Ve Camus sağolsun,okul açılana kadar biraz aynı çizgiden yürümeyi düşünüyorum.George Orwell ile start'ı verip , Aldous Huxley ile bitireyim diyorum.Aklımdaki birkaç felsefe kitabını da aralarına katarak 1 ay sonra bana kattıklarını buradan paylaşırım diyorum :)

 

Bu arada bir haftasonu 4. kez Yunanistan'a kaçmak istiyoruz.Belki bu sefer Yunan Adaları'na bir uğrarız.Yunan kültürüne ailece bir yönelimimiz var.Soya çekim heralde asıl sebep,oralardan gelmişiz ne de olsa.

 

Nietzsche Ağladığında da bugün yarın biter.En az beklediğim kadar iyiydi.Zaten son zamanların favorisi Irvin D. Yalom,nerdeyse her romanı bestseller damgalı.

 

can't you find a clue when your eyes are all painted Sinatra blue?

Bon Iver-The Wolves

'The place beyond the pines' ve 'Rust and Bone' gibi güzellikler dolu iki filmin de son sahnelerinde başlıyor çalmaya.
Çıldırtan ses.

continuities

"Do I contradict myself? Very well, then I contradict myself".    

Again:Walt Whitman


Nothing is ever really lost, or can be lost,
No birth, identity, form---no object of the world,
Nor life, nor force, nor any visible thing;
Appearance must not foil, nor shifted sphere
confuse thy brain.
Ample are time and space---ample the field and
nature.
The body, sluggish, aged, cold---the embers left from earlier fires,
light in the eye grown dim shall duly flame again; The sun now low in the west rises for mornings
and for noons continual;
To frozen clods ever the spring's invisible land
returns,
With grass and flowers and summer fruits and
corn.

and your very flesh shall be a great poem.

Amerikalı yazar Walter [Walt] Whitman uzun zamandır en sevdiklerimden.

Ona göre nasıl yaşamalıymışız ..

''This is what you shall do:love the earth and sun and the animals,despise riches,give alms to everyone that asks,stand up for the stupid and crazy,devote your income and labor to others , hate tyrants,argue not concerning God,have patience and indulgence toward the people,take off your hat to nothing known or unknown or to any man or number of men,go freely with powerful uneducated persons and with the young and with the mothers of families,read these leaves in the open air every season of every year of your life,re examine all you have been told at school or church or in any book,dismiss whatever insults your own soul,and your very flesh shall be a great poem and have the richest fluency,not only in its words but in the silent lines of its lips and face and between the lashes of your eyes and in every motion and joint of your body.''

From preface to Leaves of Grass , 1855
Walt Whitman

bağrı yanık müzik

''Sen Aydınlatırsın Geceyi ''

Film hakkında çok şey söyleyesim var ama hiçbir şey söylemicem bu sefere mahsus.

Sadece diyebilirim ki,Türk sineması günden güne gelişiyor,kendini adeta ileri itiyor.

Demet Evgar da bir kez daha büyüledi diyebilirim.Ali Atay'ı da bu filmde tanıdım,çok çok başarılı.
Bütün ekibe tebrikler sonsuz.



Ve müzik..

saturday morning:check

huzurlu bir cumartesi sabahından sevgiler herkese.
dün kırmızıkedi'den aldığım yeni kitaplarım kucağımda şuan ve havuza karşı uzanmış havanın keyfini çıkarıyorum.

hava çok güzel yine. Havuza da girilir ama pazartesi günkü son Abiturumu da atlatiyim öyle açıcam sezonu :)

yeni kitaplarım şuana kadarki ilk ve tek kitabı , dünya çapında rekorlar kıran ''Boksör Böcek '' olan Ned Beauman'ın ''Işınlanma Kazası'', geçen yıl Man Booker Prize'a aday olmuş.

diğer kitabım da cümleten bayıldığımız Jack Kerouac'ın ''Big Sur''u. O da Beat kuşağını ve anılarını anlatıyormuş bu kitabında. (nisan ayının ''bi'kaç alıntı'' postunda kendisinin pek de güzel bir sözü bulunuyor )

Bu hafta ikisini de bitirmeyi planlıyorum çünkü pazartesiden sonra resmen özgürlüğümü ilan edicem .

Aslında bu postu sosyal içerikli bir mesaj vereyim diye yazıyorum.

İki hafta önce arkadaşımla Boğaziçi'ndeki Galatasaray Rotaract etkinliği sonrası Bebek'te keyif yapalım dedik.Suada'da yemeğimizi yiyip, ( Bu arada mayıs sonuna kadar Suada'ya gitmeyin havuz tarafı tamamen kapalı ve tadilatta.Asıl amacımız Mezzaluna'da yemekti ama başka bir restorana girmek zorunda kaldık.) sonra da bir yerde kahve içelim dedik. Happily Ever After'da oturmaya niyetlendik fakat KAHVE SERVİSLERİ YOKMUŞ. Arkadaşlar sizden rica ediyorum oraya gitmeyin.Bizim gibi saftirik gençleri görünce ve yemek servisi açılmadığı sürece bu bahaneyle kaç kişiyi yollarından döndürüyorlarmış iki kuruş fazla kazanmak için.Aman iyi yapıyorsunuz Happily Ever After . Siz yapın,ama kimse kusura bakmasın bu çarpıklıklara blogumda yer vermeye elim mahkum.

Şimdi ortamı tekrar yumuşatmak için sizlere cumartesi sabahı müziği olarak  I will survive'ın jazz versiyonunu Nils Landgren'dan dinlemenizi tavsiye ediyorum :)

Here you are ,

things are -not always- the way they seem.

point of view

Nakşıdil Sultan

Tiyatro Ayna sunar.

Bir Dilek Türker harikası.

İki akşam önce Şişli Kent Sineması'nda sezonun son oyununa gittik,60. oyunla sezonu kapatıyor Tiyatro Ayna.

Oldukça etkileyici,tek kişilik bir performanstı Dilek Türker'in sahnesi.

Sahnede yalnızca 11 kadın olmak üzere,çarpıcı oyunculuklar vardı.

Osmanlı Sarayı'nın bu denli ön planda olduğu bir dönemde tesadüfen de olsa iyi bir zamanlama Tiyatro Ayna'nınki.

Bir sonraki sezonda kaçırmayın derim.

Peki Nakşidil Sultan kimdir?

Osmanlı aydınlanmasının yeni uyandığı dönemde, Osmanlı Sarayı’na sa­tılmış, soylu bir Fransız Ailenin kızı olan Nakşıdil Sultan; Osmanlı aydınlanma dönemine önemli katkılarda bulunmuştu.

Onun değişik kültürleri buluşturmada ve barıştırmada, dünyadaki yenilik hareketlerine Osmanlı’nın katkısını ve hoşgörü anlayışını açıklamada çok önemli emekleri olmuştur.

Nakşıdil Sultan Osmanlı’dan bugüne gelen süreçte bir dönüşüm noktasıdır. Temel dönüşüm noktası ise II. Mahmut’un öğretmeni olmasıdır. Bu eğitim sürecinde ilk kez Doğu - Batı kültür sentezi gerçekleştirilmiştir. Örneğin Yeniçeri Ocağı kapatılmış yeri­ne Nizam-ı Cedit yani düzenli ordu kurulmuştur. Islahat yenileşme hareketleri başlatılmış bu sayede artık hiçbir iktidar sahibinin kellesi alınmamıştır.

Tanrı ile kul arasına girilmemesi anlayışının kabul görmesi tüm dinlere eşit yaklaşım sağlamıştır.

Aynı zamanda, yenileşme çalışmalarının başladığı bir dönemde Osmanlı Sarayı’nda ya­şamış Avrupa kökenli bir kadının, kölelikten sultanlığa yükseliş serüvenini ve yaşadığı karşılıklı kültürel etkileşimi anlatan bir destandır.

Weimar yolcusu

Weimar; Şehr-i Kalem

Okuduğum bir metinde Weimar hakkında böyle demişti yazar.

Ve haklı.

Evet,hepinize güzeller güzeli bir haberim var. 18 - 31 Ağustos'ta Weimar'dayım. Nerden mi çıktı bu ? Hemen kısa bir feedback geçeyim.
bu sene 5 kişi Weimar Jena Akademie'nin ,,Schülerseminar'' yani en büyük organizasyonlarından biri olan Öğrenci Semineri için seçildi.5 kişi de öyle rastgele seçilmiyor tabii.  [burada kendimi övüyorum dikkat ! ] Abiturlara bakılarak öğrenci seçimi yapılıyor öğretmenler tarafından.Sonrası ise öğrencilere kalmış : Motivationsschreiben ve Lebenslauf diye iki bölüme ayırdığımız bir başvuru mektubu yolluyoruz bizler ve sonra Akademi bize geri dönüş yapıyor. Bu sene tüm Avrupa'dan toplam sayı olarak 16 öğrenci seçilmiş , o yüzden oldukça heyecanlıyım aralarında olduğum için :) Öğrenciler Fransa,İtalya,Bulgaristan,Estonya,Portekiz ve Almanya'dan seçilmiş. Akademi'nin attığı mailde oldukça seçkin bir grup olduğu yazıyor , thanks .

Neyse gelelim iki haftalık seminer programı ve konusuna.
Zaten konuyu görür görmez vuruldum ben , evet çünkü iki hafta boyunca Goethe ve Schiller'in meşhur mektuplarından / yazışmalarını temel alarak kültürel yazı ve edebiyatın günümüze dek uzanan tarihini inceleyeceğiz.HANİ MÜKEMMEL DEĞİL Mİ? Blogumu devamlı olarak takip edenleriniz bilir,benim için seçilmiş gibi konu adeta.

Aylar önce Sahaflar'dan ''Goethe'yle Mektuplaşmalar'' adlı 3 ciltlik bir seri almıştım,bu evrene bi mesaj mı oldu acaba?

Weimar'a geri dönecek olursak: Weimar Almanya'nın ''edebiyat,kültür ve sanatla bütünleşmiş başkenti'' diyebiliriz.Küçük olduğu kadar içi de dolu yani :)

Goethe'nin şehri. Almanya'nın önde gelen şair ve yazarlarının hayatlarında hep bir dönüm noktası olmayı da enteresan bir şekilde başarabilmiş bir şehir. Kleist,Hölderlin,Schiller ve Goethe...Daha ne olsun ki zaten ?

İki haftalık program süresince Akademi'nin Goethe'nin evine ve tarihi Bibliotheklere(kütüphane) özel ziyaretleri olacak. Onun haricinde şehri keşfetmemiz için bize de bol bol zaman veriyorlar. Hatta mailde yazdıklarından özellikle Jena ve Weimar'ı keşfetmemiz için bizi teşvik ettiklerini hissettim . Belki de üniversite seçimimizi burda yapmamız içindir ya da en basidinden şehrin güzelliklerini bizzat görmemizi istiyorlardır kimbilir :) Ama benden yana rahat olabilirler çünkü ne zaman yalnız başıma seyahate gitsem ( bir örnek için bkz. blogdaki Cambridge Anılarım) manyaklar gibi etrafta ne kadar sergi müze varsa ayaklarım su toplayana kadar geziyorum.Sonra da odaya dönünce yattığım yeri zor buluyorum yorgunluktan,ama değiyor :)

Yukarıda saydıklarımın yanında asıl çalışma/ders mekanımız Jena Akademi olucak sanıyorum ki. Öğretmenlerimiz bize Goethe-Schiller yazışmalarına dair incelemeler yaptıracak ve günümüze dek dönüşüp , değişim yaşamaya hala devam eden kültürel yazın ortamını tartışacağız.Ortam tadından yenmeyecek yani.

İşte bu yüzden mutluluğumu sizlerle de paylaşmak istedim , şimdi hepberaber 18 Ağustos'u bekleyelim.Çünkü dönünce yazacağım tonlarca şey birikecek gibime geliyor. (Ve bu sefer Balkanlar turum gibi olmayacak gerçekten gelir gelmez bilgisayarımın başına geçip sizlerle paylaşacağım,söz. )

İşte güzeller güzeli Weimar'a bir bakış daha :

Bu da bir yazarın paylaşımlarından size son alıntım olsun :

''
Goethe, 1774 yılında ‘Genç Werther'in Acıları‘nda mekan olarak Weimar’ı -o sıralar yasak aşk yüzünden canına kıyan elçilik sekreterinin intiharı ile birleştirerek- ilk aşkını anlatmak için kullansa ve Thomas Mann, 1950′de Lotte Weimar’da ile bu aşkı gerçek ve kurmacayı birbirine katarak yıllar sonrası bir zaman dilimi içine yerleştirerek anlatsa da Weimar asla diğer yüzüyle anlatılmamıştır.
Weimar aslında bir sisin ardında. Belki de, bilmemiz gereken hiçbir zaman bilemeyeceklerimiz. Anlatılanların ardında kalanlar, yaşanırken ışıltılı gelmeyen, kimine huzur verirken kimini yokluğuna, hiçliğe, çekip gitmeye mahkûm eden Weimar’ın öyküsü bu yönüyle anlatılmadı çünkü daha önce.
Weimar, küsüp gidenler kadar kalıp göğünde pervaz edenlerin şehri. Ona sürgün olanlar kadar ondan sürgün olanların şehri…
Weimar: Şehr-i Kalem… şehr-i edebiyat, şehr-i fikir… kimi sanatçıların Diotima’sı; kimi sanatçılarınsa Phaeton’u.                                                      ''

Weimar - Jena - Akademie ile ilgili daha fazla bilgi almak için : http://www.weimar-jena-akademie.de/  (ya da Jena veya Weimar'da Goethe ve Schiller'in kültür şehirlerinde üniversite hayatını geçirmek isteyenler varsa mesela ... )

Gatsby,What Gatsby?

BUGÜN GÜNLERDEN THE GREAT GATSBY .

Tarihi not edelim : 17 . 05 . 13  , diCaprio'lu Gatsby'nin ülkemizde vizyona girişi.

Daha bu film yapım aşamasındayken ben bunla ilgili post hazırlamıştım sizlere geçen sene , bilmem hatırlar mısınız?

Ve şimdi tam bir sene sonra burdayız YEHUU .

O kadar coşkuluyum ki akşam filme girene kadar yüzümdeki şapşal gülümseme kalacak gibi görünüyor.

Akşam seansımıza biletler alındı,bekliyoruz.

Ve şimdi bir kez daha tadımlık fragmanımızı izleyelim :)

Başkalarının Hayatı:Tekrar ve Hayatta Kalma

Şimdi bu post'un başlığını görenlerin aklı direkt alman yapımı ''Das Leben der Anderen '' filmine gidecek.Ama gitmesin.

Çünkü bahsedeceğim şey o değil.

Evet efenim bugünkü gündemimizde 20 Şubat'tan beri devam etmekte olup, 27 Nisan'da sona erecek olan bir AKSANAT  sergisi var.

Sergi,Uluslararası Küratör Yarışması kapsamında gerçekleşmiş.

Küratör : Alejandra Labastida

Özetlemek gerekirse bu serginin olayı şundan ibaret :

''Tarihsel eserleri ve olayları kendine mal etme,onlara atıfta bulunma,çevirilerini yapma ve yeniden yaratım stratejileri etrafında üretilen işleri bir araya getirme''

-Tekilliğe karşı duran bir güç : ''tekrar'' ın izinden gidilmektedir .

-Tekrara dayalı çağdaş sanat uygulamalarını anlamaya yönelik yeni bir bakış açısına ulaşmak mümkün sergi üzerinden.

Bir alıntı :

''Kendine mal etme eyleminin parametrelerinden uzaklaşmaya çalışırken,bu parametreleri tekilliğin politik konumunun olumlanmasına yerleştirmektedir.Bu tekillik , başka bir şeye eşdeğer ya da değiştirilebilir olmayı öngören ehlileştirilmiş paradigmaya da karşıdır.''

The Life of Others:Repetition  and Survival.


Kaçırmamak lazım anlayacağınız. Serginin küçük sürprizi de Kiss dinleyenlere gelsin benden.


Bu arada bugün Helena Bonham Carter'ın Tokya Uluslararası Film Festivali'nde filmdeki rolüyle en iyi kadın oyuncu ödülüne layık görüldüğü ''Conversations with other women ''ı aldım. Filmin başlığı şöyle çevrilmiş: Başka Hatunlarla Sohbetler . ( Hani neden ''hatun'' olmak zorunda onu anlayamadım bir tek. )

80 küsür dakika kısacık bir film ama tatlı olmuş. Aşk üzerine tahmin edebileceğiniz gibi.

Hitchcock presents

Film tavsiyesi : Hitchcock
Kendisi 2012 yapımı olup 2 hafta kadar önce Türkiye'de vizyona girmiştir.

Çok uzun olmamakla da birlikte,eğlenceli mi eğlenceli bir film olmuş.

Alfred Hitchcock rolünde Anthony Hopkins müthiş diyebilirim.Daha iyi bir seçim olamazdı heralde.
The Queen sonrasında kendisine fena halde gıcık olmaya başladığımdan Helen Mirren için aynı şeyi diyemem önyargısıyla gittim ama o da tam oturmuş karaktere (bkz.Hitchcock'un karısı : Alma Reville ) . Tabii bunun dışında Psycho'nun sarışını Janet Leigh rolündeki Scarlett Johansson da harika tek kelimeyle. Zaten Scarlett her zaman harika,neyse.

Filmin en güzel yanı doğrudan 'Alfred'in hayatını değil , hayatının dönüm noktalarını anlatıyor oluşu + bir de Psycho'nun doğumu var diyebiliriz. Hitchcock'un Psycho'yla zirveye yükselişine 'kadar'ki süreci anlatıyor . Bu arada Hitchcockla ilgili bilinmeyenleri (ya da kendi adıma konuşayım , benim bilmediklerim . ) de öğreniyoruz. Mesela Grace Kelly temeline dayanan bir sarışın takıntısı olduğunu,hayatındaki boşlukları filmlerinde rol alan sarışın aktrislerle gidermeye çalışıyor oluşunu...Ve tabii onlar ailelerine ve çocuklarına geri dönünce - yani filmler bitince- her defasında yeniden depresyona girip kurtuluşunu çoğu zaman buzdolabında aramaya çalışmasını... (Kilo problemi olduğunu görmek çok da zor değil ? )

Ama hepsinin ardında karısı Alma'sız yapamıyor oluşu. Bunu kendine ve ona itiraf etmesi ne kadar zor olsa da.

Film böyle su gibi akıp gidiyor,kesinlikle tavsiyemdir.

Sondaki 'Birds' göndermesi de çok tatlı olmuş söylemeden edemicem.

Evet film tavsiyesi diye girdik ama aslında ders molasındayım şuan.
Yarınki Fizik sınavım için induksiyon çalışıyorum :)

Sıkıntıdan ölmeden bu günü de atlatabileceğime inancım tam .

Bu arada Nisan'ın 16sı bugün. Birilerinin doğum günü. Burdan o da kutlu olsun , muuuuucuk .

Son olarak,havada kar kokusu yok mu. Hani Nisan'ın yarısını etmişiz ne alaka ama işte var. Balkon kapısını açtım baya bildiğin kar havası gibimsi falansı.

Hadi görüşürüz .

Bir de şarkı düşüneyim .

Lykke Li,until we bleed gelsin sizlere. Çok fazla bigüzel şarkı. Kendisi de öyle vesselam.

 

Bu arada kimseyi korkutmak istemiyorum ama , Psycho gerçek bi hikayeymiş arkadaşlar.Hani bütün onların hepsi BİLDİĞİN OLMUŞ.

 

Paskalya'da İstanbulModern Kavuşması

Tüm Paskalya tatilim boyunca beklediğim gün sonunda geldi.
Akşamüstüne yaklaşırken , güzel bahar havasının eşliğinde Modern'i yeniden keşfe dalmak için evden çıktık.

Herhalde havanın açmasıyla bütün İstanbul kendini sokaklara atmış olmalı ki,Karaköy'e neredeyse 1.5 saatte ulaştık. Radyo'da bile anons ettiler 'tarihin trafiği' diye . Epey can sıkıcıydı,o yüzden atlıyorum yol bölümünü.

Yoğunluk , zamansızlık biraraya gelince bırakın İstanbul Modern'i , herhangi bir sergiye gitmek bile hayal oldu derken tatilim araya girdi ve beni eski düzenime soktu böylece.

Evet,ilk olarak hangi sergileri kaçırmışım ondan bahsedeyim.

4 sergiyi 2 saate yayarak gezdik,sindirdik işte kendileri:

-''Geçmiş ve Gelecek'' : Açıkçası aralarında en kendinize yakın bulacağınız ve ilgileneceğinizi düşündüğüm bu.Çünkü kronolojik bir akışla Türkiye'de üretilen modern ve çağdaş sanatın ilk günden bugüne geçirdiği dönüşümden bahsederken,gelecekte bizlerin referans verebileceği mümkün yaratıcı ifade olanaklarına/alanlarına birikimler işaret ediyor. Yani biz gençler için birebir , gezilmesi şart.Üstelik hem tarih bilincimizi tetikleyip,uyandırmak hem de geleceğe yatırıma start vermek için oldukça elverişli bir atmosfer diyebilirim. Hem birçok bilinmedik/yanlış bilinen noktalar da aydınlanıyor tarihsel içerik sayesinde.
Örneğin ilk modern heykeltraşlar ve ressamlar birliği 1929 tarihinde kurulmuş.Ben çok daha geç kurulduğunu düşünmüştüm halbuki.Ve Osmanlı paşalarının tablolarından Burhan Doğançay'lara Bedri Rahmi Eyüboğlulara dek uzanan bir kadro var karşınızda,ilgilenmemek elde değil .

 

-''Modernlik?Fransa ve Türkiye'den Manzaralar'': Gelelim 2.sergimize. Adından da anlaşılabileceği üzere Fransız/Türk sanatçıların biraraya gelip oluşturduğu güzeller güzeli karma sergi oluyor kendisi.Modern sanatın dibi de diyebiliriz.Serginin asıl amacı ''modernleşmenin günümüz sanatına etkilerini araştırıp ,bir yandan da yansıtmak''mış.[Buradaki kavram karmaşası tehlikesine düşmemenizi tavsiye ederim,zira ''modernite''nin etkilerini değil,''modernleşme süreci''nin etkilerini araştırmak amaç. (!) Yani -halen- oturmamış bir süreç zaten onları araştırmaya iten.Neyse bırakalım bunu sanatçılarımıza.Let's move on.] 16 Mayıs 2013'e kadar devam ediyor .

-''Prix Pictet:Güç'' : 3. sergi , fotoğraf sergisi. Fotoğrafla vakit bulabildikçe yakından -çok çok yakından- ilgilenmeye çalışan biri olarak benim için en önemlisiydi gezdiklerim arasında. Üstelik serginin başlığı bkz.Prix Pictet günümüzün en önemli fotoğraf ödüllerinden.Bu seferki sergimizinse amacı, toplumsal ve çevresel sorunlar karşısında izleyicide kolektif bir bilinç yaratmak. Yarışma 4. yılında paradoksal ve oldukça yoğun bir kavram olan 'güç' merkezinde toplanmış. Sanırım bunu paylaşmadan edemeyeceğim. Gözüme ilişti ve o kadar doğru ve anlamlı ki , insan bir saniyeliğine de olsa duraksıyor şöyle bi' : '' Felaketlere ve umutsuzluğa yol açan güç,aynı zamanda umudun ve yenilenmenin de amacı.'' Gerisi size kalmış. Tavsiye ediyorum dememe gerek yok sanırım ?
[28 Nisan 2013'e kadar devam ediyor.]

-''VitrA Çağdaş Mimarlık Dizisi Sunar: LÜTFEN RAHATSIZ ETMEYİN '' : Tam tamına tatil kavramı üzerine bir sergi. VitrA ve Türk Serbest Mimarlar Derneği'nin düzenlediği sergi,Türkiye çağdaş mimarlık ortamını belgelemeyi ve tartışmayı hedefliyor. Bu seferki,VitrA Çağdaş Mimarlık Dizisi'nin ikinci serisi.İlkinde doğrudan ticari yapılara odaklanılmıştı.Yeni teması ise ''turizm yapıları''. Sergi,tatil mekanlarına ironik göndermeler yaparken , bir yandan da turizm yapılarıyla soyut bir ilişki kuruyor. Örneğin bizim gerçek anlamda bayıldığımız bölümü paylaşmak gerekirse; sanatçılardan biri Türkiye'deki (Foça'daydı sanırım) ilk tatil köyünün 2004 yılında kapanması ardından,insansızlaştırılan bu mekanın tekrar doğanın eline geçişine ayna tutmuş.Yani: ''Gerçekte zaten doğaya ait olanı,tekrar doğaya -farkında olmadan- iade ediş'' söz konusu. İlk bakışta fazlaca tenha ve bakımsız gibi görünen güncel resimleri görünce bir üzülüyor insan ama sonra daha demin dediğim üzerine yoğunlaşınca (ki zaten sanatçı da bunun üzerinde yoğunlaşmamızı istemiş) neredeyse seviniyorsunuz.Bu çalışma gibi daha birçok yaratıcı bölümden oluşuyor dizinin ikinci sergisi. Hazır yaz ayları da yaklaşmışken ve hepimiz ''TATİL'' diye kıvranmaktayken iyi gelir,serinletir :)

[7 Nisan 2013'e kadar devam ediyor.KAÇIRMAYIN ! Ve daha fazlası için : vitracagdasmimarlikdizisi.com ]

 

 

 

Sergi ziyafetinden sonra artık klasikleşen after-visit geleneğimizi de gerçekleştirdik.

bkz.İstanbul Modern Cafe.

 

Num num num.

favorite book,favorite author,an article.(7)

For it was a successful marriage. Maurois lived with Simone for the rest of his life, and she seems to have tolerated his occasional affairs.

He succeeded in his writing, too. He became a sought-after lecturer and speaker, and was elected to the Académie in 1938. His output was prodigious: he wrote biographies of Byron, Disraeli, Balzac, Dumas père and fils, Hugo, and Proust, among others, as well as novels, memoirs, and collections of essays, including works on politics that aired his genial, mild brand of conservatism.

During the Occupation, he and Simone fled to the United States, then returned to set up a country estate, Essendiéras, in Périgord. Simone ran it as an artists’, writers’ and filmmakers’ haven; people would stay for months, and work in peace. When money ran short, she and Maurois converted part of the property into a lucrative apple orchard. The Herzog mill in Elbeuf eventually went out of business, the victim of international competition and cheap nineteen-sixties artificial fabrics. Maurois does not seem to have mourned it much. He and Simone had one great sorrow, losing their daughter Françoise to liver disease; otherwise, he lived a generally pleasurable, productive life until his death, in 1967.

His last lecture, prepared in that year but never delivered, was called “Illusions.” In it, he included a kind of manifesto of his art and life. Most of human existence is neither extreme nor tragic, he says, yet:

we know that in his daily life man is ever, to a greater or a lesser degree, hag-ridden. Even when all goes well, all does not go perfectly well. Life remains, on the face of it, absurd. What is the meaning of this strange carnival? Why are we here on this fleck of mud, revolving in darkness?… We want peace, concord and the affection of other peoples, and lo and behold here we are at war, massacring and being massacred. Or again we are in love with a woman who at times seems to love us in return and, at others, for no reason known to us, grows cold and distant. We do not understand the universe; we do not understand those who hate us; we do not understand those who love us; often we do not even understand our parents, our children. We do not understand ourselves.

The only possibility of introducing meaning into such a world lies in art, he concludes, and especially in literature. It is the author’s task to create stories that are orderly enough to be coherent, but not so neat that they fail to reflect the true mystery and complexity of human life.

“Climates” is such a story. It is orderly yet unsettling. It breathes an air that is profoundly civilized, but there is something violent and shattering about it, too. “Even when it’s mutual, love is terrible,” says Philippe. It is terrible simply to be human—and there can be no subject more interesting to write about, or more beautiful, than that.

This essay is drawn from the introduction to a new edition of “Climates” by André Maurois (Translated by Adriana Hunter) to be published by Other Press on December 4th.

Sarah Bakewell is the recipient of the 2011 National Book Critics Circle biography award for “How to Live: A Life of Montaigne in One Question and Twenty Attempts at an Answer.”;

favorite book,favorite author,an article.(6)

Maurois’s sense of the psychology of love, in all its fits and agonies, manages to be dated yet eternally insightful. His analysis of jealousy rivals Proust’s, and he shows how Philippe helplessly destroys the genuine but fragile love that Odile feels for him. And “Climates” is as good as Stendhal on the first phase of enchantment, in which the lover undergoes what Stendhal calls “crystallization”—the ability to perceive somebody ordinary as a magical, dazzling, twinkling disco ball of fascination. (The crystal image comes from the salt mines of Salzburg, where it was the custom to hang a branch at the mine’s entrance, then retrieve it a few months later, when—says Stendhal—“its smallest twigs, those no larger than a titmouse’s paw, are spangled with an infinity of diamonds, dancing and dazzling.”) Philippe is blinded by Odile. Never seeing her as she really is, he fetishizes her clothes, her flowers, the trinkets she carries everywhere on their honeymoon (“a small clock, a lace cushion and a volume of Shakespeare bound in grey suede”), and her taste in furnishings. She even decorates their home rather like a salt cave, all white flowers and sleek white carpeting. He adopts Odile’s tastes as his own, to the extent of later trying to make Isabelle imitate them.

Clothes, houses, flowers and furniture are all important in “Climates.” When Isabelle wants to move into her family home, or at least take some furniture from it, Philippe refuses, because he cannot stand their red damask drapes and gargoyle-infested, pseudo-medieval chairs. “Don’t you think that what’s important in life is people not furnishings?” asks Isabelle, but he brushes her aside. Yes, yes, that’s the conventional wisdom, he says, but a house’s atmosphere affects one more deeply than people acknowledge. “I just know I wouldn’t be happy in that house.”

Isabelle gives in, as she tends to, but it is his own natural environment that Philippe is rejecting. Those tasteful oceans of white carpeting were never the real Philippe, and he admits, “My true tastes and my cautious Marcenat mind were things I was now far more likely to find in Isabelle.” Her parents have molded her as his did; when Isabelle and Philippe first meet, they compare notes on “that sort of rural bourgeois heritage that so many French families share.” He can be himself with Isabelle in a way he could not with Odile—and certainly not with her noisy, bohemian family, in whose company he used to become unrecognizable to himself. “I seemed solemn, boring, and even though I loathed my own silences, I withdrew into them.” It was “not my sort of climate,” he felt.

This is why the novel is called “Climates”: in its examination of love, it also becomes an examination of the atmospheres we need to be fully ourselves. Philippe’s complaint about Odile’s family goes to the heart of the book. One can not just transfer one’s personality intact from one environment to the next. Relationships have different qualities of air, different barometric pressures. With Odile, Philippe is first expanded and enchanted, then he contracts and distorts into a jealous monster. With Isabelle, despite himself, he is himself.

Moreover, Isabelle has a huge advantage in having a certain control over her own climate. She is able to choose her servitude, even to affirm it, rather than being helplessly in the grip of her emotions, as Philippe had been with Odile. Looking back to his treatment of Odile, Philippe reflects that he showed “no unkindness, but no generosity of spirit either,” but this is never mirrored in Isabelle’s half of the story. She is all generosity. She even puts forward a strange argument: that we should not attach importance to our loved one’s failings, or to what a person actually does, for what matters is that that person alone enables us to live in a particular “atmosphere,” or, as she also puts it, in a “climate.” That is all we need; it is a devotion that is called forth from our deepest being, but it is not a blind devotion.

“I wanted to love you without trickery, to fight with an open heart,” writes Isabelle to Philippe. “It should be possible to admit to loving someone and yet also succeed in being loved.” Should it? Is it? It should, and sometimes it is. But oh, how complicated human beings are. And, in the end, something compelled Maurois to take Philippe away from Isabelle after all, thus parting company both with Isabelle’s optimism and with the story of his own second, successful marriage.

favorite book,favorite author,an article.(5)

What are we to make of Maurois and his love life? By his own account, he married one unsuitable young woman because of a romantic idea that had nothing to do with her true personality, and made her life miserable, as well as his own. Afterward, he married another woman who, he hints, loved him more than he loved her. Yet, as Janine saw, he was aware of his own propensity for uneven partnerships, and channelled his literary talents into exploring it in fiction and biography. He was a writer to the core, and this is one vital difference between him and Philippe in the novel. It changed everything, at least for him. Perhaps it changed it for the women in his life, too, so deeply interwoven was his work with his relationships.

There was another difference. Love makes Philippe Marcenat dull—not to the reader, but to his long-suffering beloved. He realizes only belatedly how tedious Odile must find the long evenings in which he does little but gaze adoringly at her. Working long hours at the factory, consumed by jealousy, Philippe forgets how to have an entertaining conversation. Maurois, by contrast, was energetic and vibrant. A friend, Edouard Morot-Sir, wrote of “the gentle expression of his eyes, his smile, the finesse and warmth of his voice,” and he remembered Maurois’s endless fund of stories. He was a man of infinite curiosity about human nature—a mark of a person who surely can never be boring.

****

“Climates” began life in the mid-nineteen-twenties, after the death of Janine, as a short story called “La Nuit Marocaine.” Set in Morocco, it was about an eminent personage who falls ill and is told he will die. He summons his friends, and confesses to them the true story of his life, which revolves around his love for three women, each of whom he has hurt in some way. Unfortunately, he then proceeds not to die. He lives on, but must adjust to the changed image that others now have of him.

Starting from this point, Maurois first realized that the middle woman, an actress named Jenny Sorbier, was less interesting, so he dumped her. He also disposed of the Moroccan setting and the framing story. The novel was easy to write, largely because, as Maurois wrote, “I was able to nourish my imaginary characters on real emotions.”

In turning short story to novel, he also introduced an elaborate literary device. In the first half, Philippe recounts his love for Odile in the form of a letter to his second wife, Isabelle—a bizarre and cruel thing to do, one might think, but something that Isabelle seems to welcome because it enables her to understand him better. In the second half, she responds by writing the story of her love for Philippe, an account meant for him to read. Because Maurois also needs to continue conveying Philippe’s emotions directly, he has Philippe write a diary, which Isabelle reads and (implausibly) quotes at length in her letter back to him. Part Two strains credulity at times, but the device is worth the trouble, for it highlights the novel’s themes of reading, writing, reflecting, reënacting, and transcribing.

Love is interwoven with these activities throughout the book. As in real life, Philippe’s love for Odile is born from literature in the form of “The Little Russian Soldiers.” Odile’s decline is measured out in her habit of reading poems about death. With Isabelle, Philippe reads constantly: Balzac, Tolstoy, Proust, Stendhal, Merimée. At first, Isabelle finds Proust and the others dull, but she wills herself to adapt to Philippe’s preferences, though not before remarking, “Nothing could have been easier than understanding Philippe’s taste in books: he was one of those readers who look only for themselves in what they read.” Philippe has already admitted this at the end of the first part: trying to get over Odile, he writes, “books flung me straight back into my dark meditations; all I looked for in them was my pain and, almost in spite of myself, I chose those that would remind me of my own sad story.” This is Philippe all over—he looks for himself in every book he reads, just as he looks for his “queen” in every woman he is involved with. Isabelle has a less self-centered approach, and reads mainly to understand the man she loves. At novel’s end, she even reads his old copy of “The Little Russian Soldiers.” These are two extreme models of reading: looking in books to see oneself mirrored again and again, or reading to enter another person’s experience, and thus to enlarge oneself.

favorite book,favorite author,an article.(4)

But life in Elbeuf was difficult. Janine made few friends. “I don’t know whether I can live here,” she told Maurois. “It seems so sad, so sad…” The image with which their love had begun, of walking on the bottom of the sea, summed up the marriage’s combination of enchantment and oppressiveness. Janine gave birth to the first of their three children in May, 1914, but the war began and Maurois went away, leaving her more isolated than ever.

With his excellent English, Maurois was posted as liaison officer to the British Army. That experience inspired his first novel, “Les Silences du Colonel Bramble,” which was published in 1918. After the war, he returned to the mill, but was also lionized in Paris, and spent more and more time writing. The children’s nurse complained, “Instead of scribbling in the evenings, Monsieur would do better to go out with Madame, and instead of scribbling during the day Monsieur would do better to look after his business.” Janine scribbled, too, filling notebooks with records of her migraines, stomachaches, cramps, and aching legs. She wrote notes, in English, of times when she felt “moody” or “awfully bad,” and she wrote, chillingly, “Something is broken.”

Sometime in the early nineteen-twenties, Maurois began having affairs. Janine had them, too, or at least flirtations, especially on their seaside vacations in Deauville. Maurois enjoyed great success with “Ariel,” a biography of Percy Bysshe Shelley—more a novelization of his life, really. (It became memorable to later English-language readers for being reprinted in 1935 as No. 1 in Penguin’s first series of paperbacks.) It recounts Shelley’s disastrous marriage to Harriet Westbrook, who drowned herself in the Serpentine after the poet abandoned her. Maurois put a lot of his own personality into Shelley, and wrote of Harriet as a “child-wife” made bitter by unhappiness. He could be savage: “Even when she had the air of being interested in ideas, her indifference was proved by the blankness of her gaze. Worst of all, she was coquettish, frivolous, versed in the tricks and wiles of woman.”

Both he and Janine were suffering from each other, and Janine obsessed over the portrait of herself in “Ariel.” It is heartbreaking to learn, from Maurois’s own memoir, that she read it repeatedly—the manuscript once and the printed book twice—and copied out passages. “You talk about women better than you’ve ever talked to me about them,” she said. Yet she could see that Maurois was aware of his own weaknesses, too. “Since he understands so well,” he imagined her thinking, “Why doesn’t he change?” Their relationship had begun under the sign of “The Little Russian Soldiers,” and its disintegration was similarly reflected in literature, through “Ariel.” Side by side, they looked into the book as into a double mirror, seeing each other’s faces as well as their own. In the early nineteen-twenties, Janine, like her counterpart in “Climates,” got the idea that she was destined to die soon. She was right. Becoming pregnant again in late 1922, she developed septicemia, was operated on unsuccessfully, and died on February 26, 1923. Maurois was bereaved, and free.

****

It was not long before he married again, to the woman who would be his lifelong companion, Simone de Caillavet. The granddaughter of Anatole France’s mistress Léontine Arman de Caillavet, Simone was highly educated, patient, and well-balanced, and she devoted herself to Maurois’s work. She typed his manuscripts and learned shorthand so as to be able to help him further by taking dictation. If it is disturbing to think of Janine’s constant reading of “Ariel,” it is at least as much so to imagine Simone working on the drafts and typescripts of “Climates,” in which she is cast, very little changed, as Isabelle de Cheverny.

favorite book,favorite author,an article.(3)

It happened on vacation in Geneva. An actress friend with whom he was travelling introduced him to a sixteen-year-old schoolgirl of Russo-Polish origin, Jane-Wanda de Szymkiewicz, nicknamed Janine. Janine’s father was dead and her relationship with her mother was troubled; she was emotionally vulnerable, beautiful, and charming. Photographs show a fashionably dressed, very young woman, with a forthright gaze, delicate lips, and a languid droop to her lower eyelids, which gives her an air both soft and sad. Maurois and Janine went walking in the town, and she told him that she had dreams of walking on a seabed, surrounded by fish. They looked at flower stalls and cheap jewellery, just the kind of trinkets that he normally despised. She loved them, so they became instantly magical to him, too. “I have been waiting for you for twenty years,” he cried.

He meant this literally. Janine matched a template that had originated in a novel he read in adolescence, “Les Petits Soldats Russes” (“The Little Russian Soldiers”). (The same novel appears in “Climates,” and plays the same role.) It told of a schoolgirl who is elected a queen by the boys in her class; they become her willing slaves and compete to make ever greater sacrifices for her. The book influenced Maurois’s erotic fantasies permanently. He too longed for “a love that would be at once suffering, discipline, and devotion,” as he wrote in his memoirs. With her Slavic features and her cool, rather fey manner, Janine de Szymkiewicz made a perfect Russian queen.

She was wiser than he, for she responded to his “twenty years” announcement by warning, “Don’t put me too high.” But he did just that—or, rather, he treated her with the same mix of submission and domination that he later ascribed to Philippe. Maurois arranged for Janine to transfer from Switzerland to a finishing school in England, where he visited her frequently. In 1912, they married, despite his family’s disapproval, mostly silent of course. Janine’s mother was rumored to have a lover, which was scandalous, and they rightly suspected that Janine would have difficulties fitting into Elbeuf society. Still, the marriage started well. They took a house near the mill; Maurois worked, and Janine poured her creativity into flower arranging and gardening. She bought vases of Venetian glass and Lalique crystal; Maurois balked at the expense but marvelled at her ability to spend hours “studying the curve of a stem or a green cloud of asparagus ferns.” She called him Minou, he called her Ginou.

favorite book,favorite author,an article.(2)

“Climates” is about reading, writing, and talking, and also about silence. It is a novel in which a wife can not find the words to tell her husband where she has been all day, a husband can think of nothing interesting to say to his wife, and everybody fails to say out loud what he or she can write in notebooks and letters. All this silence points backward, to Philippe’s childhood. His father and mother never talked about anything, he complains, and certainly never about emotion.

Maurois’s own family was similar. In his memoirs, he calls his father “bashful” and his mother “reserved.” Between them, they filled the house with “melancholy reticences and unexpressed doubts.” Some of the silence surrounded a particular subject: the family’s Jewishness. This was not exactly hidden, but it was not brought to the fore, either. Maurois, who was born Émile Herzog on July 26, 1885, found out that he was Jewish at the age of about six, when a friend at the local Protestant church told him so. His parents confirmed it, but they also spoke highly of Protestantism. When he became famous, after the First World War, Maurois changed his name, probably more because it sounded German than because it sounded Jewish. He chose “André”, from a cousin killed in combat, and “Maurois” from a village near Cambrai, because he liked the name’s “sad sonority.” It was a veiled name, and a melancholy one, but it accompanied him through a generally very cheerful literary career.

The Herzog family had fled their native Alsace during the Franco-Prussian war of 1870-71, and settled in the town of Elbeuf, in Normandy, where they ran a successful textile mill. The bourgeois and provincial atmosphere of Elbeuf sometimes horrified Maurois, but he felt at home there, and liked to return to breathe in “the moist, vapid odor of steam and the heavy odor of greasy wool,” and to admire the bright colors of the river, which ran blue, green, and yellow from the mill’s dye works. The whole town reverberated to the clang of the looms pounding like a heartbeats.

He had a good education at the lycée in Rouen, falling under the influence of a charismatic teacher, Émile-Auguste Chartier, known as “Alain.” Alain inspired other pupils, too, including Simone Weil and Raymond Aron, urging them to question received ideas. He gave Maurois a love of literature but also, perhaps surprisingly, urged him to take up the mill business after leaving school. Maurois did so, but in his Elbeuf office he kept a secret cupboard filled with Balzac novels and notebooks, and copied out pages of Stendhal to improve his writing style. He became a Kipling enthusiast, and learned excellent English.

He travelled to Paris at least one day a week, and frequented brothels there. One can almost see him starting to turn into one of those coarse provincial industrialists who keeps a mistress in the city and a stifling respectable household at home. But he was diverted from this path by falling madly in love.

favorite book,favorite author,an article.(1)

  .

ıs there any human topic more interesting than love?

The French don’t think so. Ever since Pierre Abelard’s twelfth-century “Historia Calamitatum,” they have been writing lucid, passionate first-person accounts of their loves. Sometimes they write autobiographically; sometimes they turn reality into fiction. Their books may be vast, like the swathes of Proust’s “In Search of Lost Time” that deal with jealousy and desire. Or they may be slim tales or treatises, distilling love to its essence and running it through endless filters of analysis, imagination, reflection, and interrogation. It is not only French writers who do this, of course, but they are more than usually observant and often merciless with themselves. They reveal every power game, every change of emotional weather. Every painful or embarrassing moment is needled out for us on the page. Among the miniature masterpieces in this genre are Benjamin Constant’s “Adolphe,” André Gide’s “Strait is the Gate,” Stendhal’s “On Love,” Roland Barthes’s “A Lover’s Discourse”—and André Maurois’s 1928 novel, “Climates.”

Like the other works, “Climates” stays close to its author’s own experience while making it feel universal. His setting is local: bourgeois France just after the First World War. His people are precisely located, too, behaving in ways that are typical of their sex, class, and upbringing. Yet they dramatize the deepest structures of love’s psychology, as well as other strange phenomena: jealousy, self-delusion, fantasy, and the desire both to lose control and impose it on someone else.

At first sight, “Climates” is a simple fable. It tells of Philippe Marcenat, the heir to a provincial paper-mill business, who falls in love with the woman of his dreams, Odile Malet. He loses her, but is later loved in turn by Isabelle de Cheverny, a woman not of his dreams at all, although he tries (“Vertigo”-ishly) to make her so. We follow first Philippe and then Isabelle as they reflect on their love. There is a happy ending of sorts, though not for Philippe. Maurois has summarized his first vision of the story, in its bare-bones form, as:

Part 1. I love, and am not loved.

Part 2. I am loved, and do not love.

Put that way, it sounds like a perfectly balanced diptych. In fact, it is neither balanced nor anywhere near simple. Each of these four “love” and “non-love” elements conceals some complication, something moving at cross-purposes to it. Beneath what seems to be love, there lurks tyranny or submission, or a mixture of both. Beneath what seems to be non-love, there is… it’s hard to say what, but something indefinable that looks very much like love.

alıntılar

"Zugzwang : satrançta zorunlu hamle ; yapılacak tek hamle kaldığında hiç kıpırdamamaktır. "
 Mr. Nobody

"Because in the end , you won't remember the time you spent working in the office or mowing your lawn . Climb that goddamn mountain . "
Jack Kerouac

" I urge you to please notice when you are happy , and exclaim your murmur or think at some point, "if this isn't nice, I don't know what is. " "

" and your very flesh shall be a great poem."
Walt Whitman ( en sevdiğim şairler arasındadır kendisi.)

"You can't get a cup of tea big enough or a book long enough to suit me. "

"He folded his fear into a perfect rose. He held it out in the Palm of his hand . She took it from him and put it in her hair "
Arundhati Roy , The God of Small Things

"They looked at each other like a pair of parenthesis. "
Daniel Handler, Adverbs

"The things she most wanted to tell him would lose their meaning the moment she put them into words. "
Haruki Murakami

To conclude ,


Scripturient : having a consuming passion to write .

Happy Easter to y'all

Merhabalaar :) uzun bir aradan sonra yine bir aradayız.
Yoğun bir çalışma dönemi daha geride kaldı ve şimdi mola vakti tekrar.
Evet, Paskalya tatilim ( bkz. Easter , bkz. Ostern ) an itibariyle başlamış bulunuyor .


İşte kafamda tasarladığım "okunacaklar" :
- Paulo Coelho , Kazanan Yalnızdır ( bu kitaba yıllar önce başlamıştım ve halen hatırlamakta zorlandığım bir sebepten yarıda bıraktım ,geri dönmek de nasip olmadı. Ama Coelho'nun The Alchemist, Brida ve 11 Hours'undan sonra okuduğum 4.ve sanırım en iyi kitabı olacak . Merak içindeyim :) )
- Patti Smith , Just Kids ( şuan 110.sayfasındayım ve kitap tek kelimeyle MUHTEŞEM. Her zaman merak ettiğimiz ve zaman yolculuğu henüz mümkün kılınmadığından merakımızın giderek arttığı bir
döneme ışık  tutuyor. Evet evet, tam bir dönem kitabı. Kitabın başlığında kast edilen "çoluk çocuk"
aslında sanatçı camiası, öyle ki Andy Warhol'un Fabrika'sındakilerden ara sokaklarda keşfedilmeyi
bekleyen  her biri birbirinden 'unique' sanatçılara dek uzanan bir camia. Hepsinin bir umudu, bi avuç eşyası ve ucuz kağıtlara çizdikleri eskizleri var. Yani her şeyleri :) )

- Lizbon'a Gece Treni ( henüz yeterli açıklama entry'si yapacak kadar ilerlemedim kitapta ama hiç de fena gitmiyor.. )

Filmlerime ise hala karar veremedim ama eminim birkaç tane Woody Allen olacak içlerinde. Evet,
içinizdeki sesi duyar gibiyim : " hani bu adamdan nefret ediyordun? "
Blogu okuyan bir arkadaşımın eleştirisinden yola çıkarak hemen kesin yargıya varmamam gerektiğini fark ettim ve Woody'nin bulabildiğim her filmini izlemeye karar verdim elimden geldiğince,sabrım
yettikçe ve zamanım oldukça her şeyden önce:)

Ve geçen hafta bu planı uygulamaya koyup Celebrity ve Cassandra's Dream filmlerini aldım biraz farklı bir tat almak için bundan.

Cassandra's Dream hakkında bir tek şey söyleyeceğim ve tanıyanlar bilir, bilenler tereddüt etmez ve koşup satın alır : farklı tür bir Match Point adeta.

Kısaca sevmemek elde değil.

Celebrity'de ise hoşlanmadığım belli başlı Woody-vari detayların yanı sıra, konu orijinal olduğundan çok da kötü değil elbette. Hele Leo diCaprio ve Charlize Theron ortaya çıkınca film adeta şenleniyor, bi güzellik geliyor :)

Bu hafta listeye ekleneceklerden sizi de haberdar edeceğim ve minik minik raporlar halinde buraya da not alacağım (açıkçası en çok da kendi değerlendirmelerim için)  .

Şimdilik benden bu kadar . Hepinize kocaman bir "iyi geceler " buradan.

Bu arada hazır yılın bu zamanı , şirin Paskalyamız bize uğramışken sizi eski bir postuma yönlendirmek istiyorum . 30.05.2012 tarihli "mutlu yumurtalar" yazısı. Çünkü ben okurken her defasında oldukça zevk almışımdır, tavsiye ederim :)

biri burjuva mı dedi

Sömestr tatilinde sorumlu olduğum kitaplardan biri  de , Alman Romantik Gotthold Lessing'in oyunu ,,Emilia Galotti'' . Özünde burjuvazinin yansımalarından yalnızca biri.Ama bildiğimiz burjuva hikayelerine benzemiyor;öyle ki karakterler değil son ve verilen mesaj çerçevesinde ''burjuva''nın trajedisini anlatmış diyoruz hep birlikte eser bitince.Yani eserin temsil ettiği ''burjuva'ya dair bakış'' karakteristik özellik kazanıyor.Ancak romantik dram türünden çıkmamış,özelliklerini fazlasıyla barındırıyor.

Oyunun yazılış sürecindeki tarihsel background'a bakmak gerekirse ,

(zaten  oyun ilk kez 1772 yılında sahneleniyor.)

Fransız Devrimi'ne ramak kalmış. Avrupa çalkalanıyor.
Feodalizme duyulan nefretse hat safhada.


Şimdi gelelim benim bu post'u hazırlama amacıma. Almanca bilen arkadaşlar için küçük yaklaşık 40-45 dakikalık çizgi film tadında bir Emilia Galotti uyarlaması paylaşacağım . Oldukça keyifli ve komik. Üstelik zor szene(sahne)leri de hayli sadeleştirmiş ve dallarından budaklarından ayıklamış .

Buyrun almanca izleyeceğimiz o keyifli film :